(Levens)Verhalen
» Allemaal zien «Vorige «1 ... 4 5 6 7 8 9 10 Volgende» » Dia voorstelling
Vranken-Aerts, Leo en Louisa
Speech ter gelegenheid van het Gouden Jubileum op 10 november 1985. De tekst werd opgesteld door Guido Panis.
Zeer geacht gezelschap,
Op een dag als deze , hoort het dat de Gouden Jubilarissen even in het middenpunt van de belangstelling komen te staan.
Graag geven we u enkele markante gebeurtenissen uit hun 50 jarig samenzijn.
Het begon allemaal in het jaar des heren 1934.
Lei van de witte peney, zoals hij wel eens genoemd werd, werkte in de mijn van Zwartberg en werd het slachtoffer van een arbeidsongeval.
Niet goed wetende wat aan te vangen met zijn tijd, trok hij, op aanraden van iemend, naar de Boners, een boerderij in Ellikom, om er wat te buurten.
Bij buurten bleeft het natuurlijk niet want klein wieske van de Boners vond Lei een hele kerel.
Van buurten kwan vrijen en Lei trok elke zondag naar de Boners met een boek onde de arm.
En zo mocht ons Wieske, uren aan een stuk, haar lezende vrijer bewonderen in een hoekske van de kamer. Heerlijke tijd moet dat geweest zijn ?
Wieske heeft hem dan toch maar genomen en op 10 nov 1935,vandaag dus exact 50 jaar geleden werd hun trouwboek op het gemeentehuis ingevuld. Artikel 212 en 213 van deze trouwboek bepalen dat de vrouw verplicht is haar man te volgen. En dat deed Wieske.
Leike trok naar de pastoor om te vragen dat de pastoor hun kerkelijk zou trouwen op zondag 18 november. Meneer pastoor had weinig tijd en probeerde uit te stellen.
Lei, geboren onder het sterrenbeeld Leeuw, wilde deze laatste niet in verlegenheid brengen en antwoordde prompt:
" Meneer pastoor, als ge ons niet wilt trouwen dan kruip ik er zo bij "
Meneer Pastoor, niet uit op dergelijke schandalen in zijn parochie besloot dan maar om het huwelijk in te zegenen na de mis, zonder veel tierlantijntjes.
Al die tijd werkte Lei in de mijn en Wieske was een uitstekende naaister. Vandaar dat Lei 2 kamers huurde bij Jef Hansen in Ellikom en daar het eerste nest bouwde voor Wieske en haar hond.
Hij zou het zich nog berouwen; de hond scheen zijn beste vriend, haalde Lei af als hij per fiets van de mijn van Zwartberg kwam maar ging dan prompt voor de deur liggen om te beletten dat Lei te kort bij zijn Wies kwam.
Het schijnt dat datzelfde senario gebeurde als Lei bij zijn Wies in de bedstee wou stappen.
Toch werd in 1937 hun eerste dochter geboren. Hoe hij dat gelapt heeft weten we nu nog niet. Vermoedelijk heeft hij toen de kat achter de hond gezet.
In 1939 trok Lei met Wieske en kleine Mia in zijn voetsporen naar Zwartberg waar hij een huis had gekocht.
Wieske weet het nog alsof het gisteren was. De hond was er niet meer en maakte plaats van ganse regimenten ratten en wandluízen.
Wieske beweert nu nog steeds dat de ratten s'nachts haar kousen kwamen pikken.
Enkele maanden later brak een minder plezierige tijd aan. Mobilisatie, oorlog .... Lei doorkruiste in die tijd gans Frankrijk en moest Wieske alleen laten.
Maar Lei kon beter kool maken dan schieten. Hij werd dan ook terug gestuurd naar Zwartberg om er in de mijn te werken. Zijn soldatenkostuum moest onmiddellijk ingeleverd worden : Hij was zo blij terug bij zijn Wies te zijn dat hij dat vergat in te leveren. Crimineel feit was dat ...
Lei belandde dan ook onmiddellijk in de bak. En wieske ongerust. Gebuur Ceasar kwam haar troosten en zei : "Als ze hem niet doodschieten dan komt hij wel terug ".
We komen weer stilaan in betere tijden want in 1944 werd Irma geboren, gelukkig maar voor mij.
Lei werd al snel hoofdpaswerker in de mijn en verdiende vele centjes bij door vele goeie ideeen aan te brengen bij de direktie.
Na de oorlog kregen zij het gezelschap van Lei's jongste broertje Berke met zijn Mieke en fonske die ook al een beroerde tijd achter de rug hadden.
Alles liep weer op wieltjes.
En wat later toe Mia trouwde met haar Maxime waren die weer het inwonende gezelschap.
Wieske leerde alle dagen bij, want Maxime heeft haar leren groenten kweken en de hof bewerken, of was het andersom ?
Na 32 jaar dienst in de mijn gaf Lei in 1961 de pijp aan Maarten en nam zijn pensioen, maar stopte niet met werken.
In 1965 werd hij dan als gepensioneerde, nachtwaker op Hengelhoef Van 1967 tot 1970 bood Mijnheer Leo Vranken zich aan op de Limburgse Golf club en werd aanvaard als Caddymaster. Hij was dus de baas van de caddy's die met de golfspelers meegaan om de golfstokken te dragen.
Tijdens al die jaren waren zij ook agent van Het Belang Van Limburg en brachten zij reklame rond van bus tot bus voor het Belang
En daar dook die hond weer op.
Wieske was bang van de honden, daarom zijn ze dan maar gestopt met die reklame.
Wat deed Wieske al die jaren. Wel, da's heel simpel. Zij heeft drie kleinkinderen. Ze heeft ze alle drie min of meer groot gebracht. En dat zegt genoeg. Wat trouwens opvallend is, is dat zij alle drie niet voorbij de deur rijden zonder hun Meke goeie dag te gaan zeggen.
De Burgemeester zei het al deze middag? Wieske heeft Leike altijd onderdanig gevolgd zoals voorzien in de trouwboek.
Vandaag na 50 jaar, worden de rollen omgekeerd. Zo is dat.
Grootvader Lei zal vanaf nu even onderdanig het doen en laten van zijn ega volgen. Te beginnen met een verlof in Spanje. Wieske bespreekt de bus en Leike maakt de valiezen en volgt haar op zoek naar de zon.
Zo dat was het dan . Mij blijft alleen nog hun vele jaren samen toe te wensen in naam van Mia,Maxime,Dirk,Anne-Mie, Mark, Irma,Steven, en mijzelf.
Vranken Leo ° 5 aug 1914 Meeuwen
Aerts Louisa ° 19 maart 1912 Peer
| Eigenaar/Bron | Irma Vranken |
| Verbonden met | Gezin: Vranken/Aerts (F33) |
» Allemaal zien «Vorige «1 ... 4 5 6 7 8 9 10 Volgende» » Dia voorstelling